De stiltecoupé. Een prachtige uitvinding van de NS, voor
mensen die even tot rust willen komen. U kent het wel. Na een lange dag werken,
vergaderen, telefoontjes plegen stapt u in de trein. Voldaan en vermoeid
verlangt u naar uw sofa met het voetenbankje. Helaas! U moet eerst nog de
kwelling van een treinreis doorstaan. Bellende vrouwen, tieners met muziek,
gepraat, joelende kinderen. Gelukkig is daar de vinding voor de moderne mens:
de stiltecoupé. U treedt binnen in het walhalla van weldadige rust. Niemand
valt elkaar lastig, allen genieten van de rust die als een dekentje over de
stoelen hangt. De stiltecoupé is als een kopje groene thee.
Maar ook deze droom kan wreed verstoord worden. Ik heb het
zelf meegemaakt. Genietend van de rust in de avonduren, omringd door zwijgende
reisgenoten, werd ons plezier ruw verstoord door een groep half bezopen
tienermeisjes. Hun missie was zoveel mogelijk lawaai te maken in de
stiltecoupé. Het bijzondere was dat niemand wat durfde te zeggen, afgezien van
een paar afkeurende blikken. Wat remt de mensen van de stiltecoupé zo? Waarom
blijven ze stil?
Ik denk dat het komt door individualisme. In Nederland is
het ieder voor zich, ieder wil rust alleen voor zichzelf. Groepen zijn anders.
Groepen maken lawaai, kunnen stilte niet verdragen. Ze moeten zich laten horen:
praten, bellen, muziek afspelen…
Daarom moet het nu anders zijn. Rustliefhebbers, sta op uit
uw comfortabele positie en vorm een eensgezind front. Laat het niet over aan de
moedige eenling of aan de conducteur. Verenig u als groep en verwijder de
lawaaiige onruststokers uit uw walhalla. Het heeft lang genoeg geduurd! Grijp
uw kans en de rust zal over u neerdalen als een zacht dekentje.
Rustliefhebbers aller landen, verenigt u! Of blijf nog even
lekker liggen…
Dit stuk is eerder gepubliceerd in straatmagazine De Riepe september 2014.
